Archief voor categorie: Stories

Aan de zijlijn van de straten zag ik ze zitten. Tegen de muren tussen de luxe winkels waar de mensen in- en uitliepen.

Het is een stille strijd, het bestaan van een dakloze.

Hun stille aanwezigheid in de straten daar in de stad, ze maakten mij bewust van dat ik geluk heb gehad. En zij blijkbaar niet. Ook al ligt het nog een heel stuk ingewikkelder dan dat. En toch, soms is het lijntje tussen ergens op de goede plek zijn, en dat niet zijn, heel dun.

Eerder nog die ochtend liep ik opgewekt met mijn fotocamera en winkelplannen door de stad! Het was prachtig zomerweer. Hele zwermen mensen struinden er door de straten en bleven ook allemaal even staan bij de Dom midden in het centrum aan het grote plein…Om vervolgens weer door te lopen denkend aan welke kleding ze zouden gaan kopen of waar een koffie te gaan drinken.

Ook zag ik echter al snel een door wind en weer getekende dakloze zitten aan de zijkant van het trottoir. Vuile kleding, vuile baard, verweerd gezicht, voor zich uit starend. Ik was net van plan een ijsje te halen en bedacht dat ik dan eigenlijk, misschien, ook hem iets zou moeten geven. Maar ik liep schuldbewust de andere kant op…

Toch zag ik later die dag hoe het ook kon. Het viel me eerlijk gezegd gewoon op: in Milaan zag ik vaak mensen de daklozen geld geven, of een broodje, of dat ze even een praatje maakten…Ik bedacht dat ik dat ook kon, maar meer dan ‘and have a good day’ kwam er niet uit toen ik een vrouw geld gaf die in een zijstraat op een kleedje zat met een bekertje om te bedelen ervoor. Zij grijnsde echter terug, terwijl ze een hap van haar broodje nam. Toch knaagde de onmacht. Daklozen raken mij. Dat hebben ze altijd gedaan.

Gelukkig werd ik van wat ik de volgende dag zag toen ik de stad weer in ging. Ik liep weer langs de straat waar de verweerde dakloze nog steeds op dezelfde plek zat, maar nu zag ik hoe een man met een plastic zak met kleding bij hem stond, de kleding uit de zak haalde en met de man praatte over of deze kleding zo goed was! Ik besefte dat er in deze stad daklozen waren, maar ook mensen die naar ze omzagen en hen een helpende hand reikten. Dankbaar dat ik daar vanuit de verte even getuige van mocht zijn, liep ik weer opgewekt de stad in. Geven is nog een hele kunst. Maar als iemand dit beheerst, maakt dat de wereld een stuk mooier en vrolijker. Ik ga mijzelf er nog maar eens even in oefenen.