De liefde die door de maag ging – kort verhaal

Pasta alla Norma

Het originele verhaal rondom het ontstaan van deze heerlijke pasta is dat begin 20e eeuw een groep gasten van Angelo Musco, een destijds beroemde toneelacteur uit Catania, gingen lunchen. Zijn zus presenteerde de door haar gemaakte pasta. Deze  pasta smaakte zo geweldig dat een van de gasten de zus van Angelo een compliment maakte door te zeggen “dit is als een echte Norma!”. Dit gezegde werd destijds veel gebruikt om uit te drukken dat iets geweldig was. Sindsdien heet deze pasta ‘pasta alla Norma’ want de vele schrijvers en journalisten onder het gezelschap verspreidden deze naam verder. Of dit verhaal echt gebeurd is? Hmm, ik ken inmiddels de Italiaanse cultuur een heel klein beetje beter en ik gok dat er op zijn minst liefde in het spel is geweest, iemand die een ode wilde brengen aan een knappe vrouw. Ook kan het zijn dat iemand een graantje mee wilde pikken van het succes van de gelijknamige opera. Ik denk dat het bijvoorbeeld ook gegaan kan zijn zoals ik hieronder in het volgende korte verhaal beschrijf…

 

De liefde die door de maag ging

De avond was nog maar net begonnen en Giovanni was al druk met het snijden van de groenten en het zorgvuldig koken van de tomatensaus. Nog even en het was tijd voor het klaarzetten van de volgende gerechten. Het was druk in het restaurant en Giovanni werkte koortsachtig door. Gerecht na gerecht verlieten de keuken. Het klonk gezellig druk in het restaurant. Het zat opnieuw vol met bezoekers van de opera. Giovanni was al de hele week druk in de weer. Het restaurant lag aan hetzelfde plein als het theater, dus de mensen wisten het gemakkelijk te vinden. Daarbij was de kwaliteit van de pasta erg goed. Het was Giovanni’s trots! Niemand in heel Catania kon betere pasta’s bereiden dan hij.
restaurant pasta alla normaHet was de week dat de uitvoering van Bellini’s opera Norma was begonnen. Het was nu begin jaren ‘20 lang niet voor het eerst dat deze opera werd opgevoerd, maar nog altijd trok zij ontzettend veel publiek. Het was Bellini’s meesterwerk. Helaas had de arme man niet lang geleefd en waren er niet zoveel werken waaruit een meesterwerk gekozen kon worden. De kwaliteit van zijn opera’s was echter zo goed dat deze volle zalen bleven trekken. Vincenzo Bellini was iemand waar de inwoners van de stad trots op waren. Eerder dit jaar was het plein waar het restaurant en het theater aan stonden nog omgedoopt tot ‘piazza Bellini’. Overal in de stad werd de componist vereeuwigd.

De operazangeres met de hoofdrol in de uitvoering, was zich ervan bewust dat Norma een belangrijke opera was. Zelf kwam ze niet uit de stad, maar van weg weg, uit het westen van Sicilië. Met het operagezelschap zou ze de komende week hier verblijven. Elena heette ze. Het was voor het eerst dat ze wat verder van huis optrad en eerlijk gezegd genoot ze ervan om even weg te zijn. Naar andere steden en onbekende plaatsen reizen was haar droom geweest al sinds ze met haar opleiding begonnen was. Het was al donker geworden buiten en ze had trek. Ze moest echter wachten op een medespeler, Angelo. Angelo had beloofd aan haar familie om een oogje op haar toe te zien. Elena vond het overdreven. Wat kon er nou gebeuren in zo’n dichtbevolkte stad? Ze schikte zich echter maar naar de afspraak. Ze keek uit het raam van de hotelkamer en genoot van de bedrijvigheid van de stad welke zich drie verdiepingen onder haar afspeelde.
catania avond restaurantEven later liepen ze buiten. Angelo vertelde dat hij had gehoord van een restaurantje aan het plein. Ze zouden er de beste pasta’s maken. Bij het restaurant aangekomen bleek het er druk en vol te zijn. De eigenaar had echter gezien dat zijn nieuwe gasten spelers van de opera waren en dus duwde hij binnen snel wat tafeltjes opzij, inclusief de gasten die eraan zaten, en zette hij een tafeltje ertussen. Aan de andere kant van het restaurant viste hij nog twee stoelen op en ziedaar, een tafel voor twee. Elena voelde zich een beetje opgelaten, maar ze had reuzehonger en ging dankbaar zitten op de aangeboden plek. De eigenaar glunderde. Dit was een goede reclame voor zijn restaurant! Morgen zou heel Catania weten dat zelfs de acteurs van de opera hier graag gingen eten.

Door het hele restaurant ging het als een vuurtje en het nieuws bereikte ook de keuken: vanavond eten twee operazangers in het restaurant! Beroemde mensen! Giovanni zette net vier borden klaar met de traditionele pasta van het huis. De heerlijke geur van de tomatensaus, van de gefrituurde aubergines en de zoute ricotta kaas, sleepte als een geurige sliert achter de ober aan die de borden ging uitserveren. Elena rook de geur ook. Wat was dat voor pasta? ” Angelo, ik wil die pasta ook proeven!” zei ze tegen Angelo terwijl hij met zijn neus nog over de kaart gebogen zat. Angelo kon echter niet thuisbrengen welke pasta dit was. Hij vroeg het de ober welke hem aanwees dat dit de pasta alla casa was, de pasta van het huis. “Tweemaal graag alstublieft”, zei Angelo. Hij was zelf ook nieuwsgierig geworden en maakte het daarbij Elena graag naar de zin. Haar familie kon mogelijk deuren voor hem openen die zonder hen voor altijd gesloten zouden blijven.

Niet heel veel later genoten ze van de pasta. Het gerecht was simpelweg geweldig. De combinatie van de precies goed gekookte pasta met de verse ingrediënten, de zoute ricotta er zorgvuldig overheen gestrooid, er was maar één woord voor: perfectie. Elena en Angelo gingen zo op in hun diner dat ze amper door hadden hoe de andere gasten stilletjes over hen fluisterden en wedjes aflegden over of zij een stel waren of niet. Het moment echter dat Elena even naar de keuken keek, zag ze hoe daar Giovanni naar haar keek. Heel even stond de wereld stil en viel al het geroezemoes en gepraat van de andere gasten weg in een oorverdovende stilte. Heel even. Toen was het voorbij, want Giovanni draaide zich snel om zodra hij zag dat Elena hem aankeek. Hij wreef even over zijn gezicht. Zo’n knappe vrouw had hij nog nooit gezien. Betoverend! Verwoed ging hij weer aan het werk, maar die blik liet hem voorlopig niet los.

Even later liepen Elena en Angelo weer terug naar hun hotel. Elena was opgelaten. Wat hadden ze heerlijk gegeten! Ze repte echter met geen woord tegen Angelo over het korte moment dat ze Giovanni had aangekeken. Het moment dat een eeuwigheid had leken te duren. Zo intens, alsof de dimensie tijd was weggevallen, net als alle overige zaken uit de hele wereld die hen doorgaans hadden omvat.
restaurant pastaGiovanni kon die nacht niet slapen. Hij dacht aan de operazangeres. “Hopeloos”, dacht hij ook. Hij zou nooit ook maar in haar buurt kunnen komen. Een kok van een lokaal restaurantje met precies nul sterren…hij was niets in vergelijking met de roem die zij genoot. Hij woelde en woelde, maar de beelden van die avond lieten hem niet met rust. Dan was er ook nog Maria Angela, zijn vriendin met wie hij tot voor gisterenavond vastbesloten was om ooit mee te gaan trouwen. Het was chaos in zijn hoofd. Tegen de ochtend werd hij rustiger. Zíj zou tenslotte over een paar dagen weer zijn vertrokken. Zijn Maria Angela niet, zij zou altijd bij hem blijven, dat wist hij zeker. “Ophouden met deze onzin”, drukte hij zichzelf op het hart en nog net voordat de wekker klonk vatte hij nog even wat slaap.

Het was nog vroeg de volgende ochtend toen Elena wakker werd en had bedacht dat ze een koffie wilde drinken. Op het plein. Naast, of desnoods tegenover het restaurantje waar ze gisteren hadden gegeten. Ze wist dat ze het onmogelijke dacht, maar iets dreef haar vastbeslotenheid om te gaan. Ze klopte op de deur van Angelo, maar er kwam geen reactie. Prima, dan ging ze wel zelf. Het was een prachtige dag en helemaal bij daglicht zou er vast niks geks gebeuren. Ze schoof een klein briefje onder zijn deur door en ging naar buiten de zon in.

Voor Giovanni begonnen al vroeg weer de voorbereidingen voor de lunch van die dag. Opgewekt begon hij met het klaarzetten van alle keukengerei en het controleren van een bestelling die net binnenkwam. De eigenaar van het restaurant kwam ook al binnen. Hij had na het beroemde bezoek van gisteren zitten nadenken hoe hij zijn restaurant nog meer in de kijker kon zetten. Hij riep de anderen die al in de keuken bezig waren “Giovanni, Francesco, Alessio, kom eens hierheen!” Hij keek de mannen glunderend aan. “Ik heb het volgende bedacht, we kunnen een mooie reclame maken voor onze pasta door er de naam van de opera aan te verbinden.” Iedereen keek hem niet-begrijpend aan, maar de eigenaar ging onverstoorbaar verder. “Kijk”, hij pakte de menukaart erbij, “de pasta alla casa wordt vanaf nu pasta alla Norma.” Hij grijnsde breed, wat dit vond hij een hele goede zet van zichzelf: iedereen zou deze pasta alla Norma willen proeven! De anderen knikten instemmend, maar eenmaal terug in de keuken haalden ze hun schouders op. De mannen in de keuken wisten wel beter: de populariteit zat hem in de smaak van de pasta, niet in welke naam het zou hebben.

Giovanni vond het ronduit vervelend. Pasta alla Norma…Ma che cazzo ha fatto! Hij zou zo voor altijd herinnerd worden aan de operazangeres.
Catania ElenaZe zat tegenover het restaurant, aan een tafeltje buiten, Elena. Ze tuurde naar het restaurant, ze had gezien dat er al mensen aan het werk waren, maar ze kon hem niet zien. De koffie en het scherpe licht van de zon ontnuchterde haar. Wat moest zij eigenlijk met een kok hier uit Catania? Een kok was nou niet helemaal waar zij van droomde…Zelfs al zou het zijn voor een nacht, maar van die gedachte schrok ze zelf even. Nee, zo’n vrouw wilde ze niet zijn. Niet nu haar veel roem en mooie avonden op het toneel te wachten stonden. Wat deed ze hier eigenlijk op het plein? Angelo zou vast ongerust zijn. Toch…ze keek nog een keer naar het restaurant, maar ze zag niemand. Ook Giovanni niet die haar vanuit de schaduwen van het restaurant wel had gezien en even naar haar keek, terwijl hij zich afvroeg of…Maar toen had hij zich opnieuw omgedraaid. Pasta alla Norma…! Hij zou blij zijn als de week weer voorbij zou zijn.

Einde

PS:
Niet Elena, maar wel de bekende operazangeres Maria Callas heeft onder andere de hoofdrol in de opera Norma vertolkt. Bekijk en luister via deze link hoe zij een stukje van deze opera zingt.

In mijn blog ‘Catania en de invloeden van Bellini’ kan je lezen welke invloeden van Bellini je zo’n 200 jaar na zijn dood nog steeds in deze stad terug kunt vinden.

Natuurlijk deel ik hierbij ook het recept, want het is waar: dit is een geweldig smaakvolle pasta! Klik hier voor het recept, onderzoek of je ergens ricotta salata kaas kunt kopen om er overheen te strooien, en anders volstaat een grana padana ook en probeer het zelf!

Wil je deze blog op Pinterest bewaren? Leuk! Je kunt er deze afbeelding voor gebruiken:
liefde

 

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.