Tapas, wijn en twee geheimen – een kort zomers verhaal.
Het was eigenlijk maar een klein restaurantje, op een hoek van een grote straat. Maar voor de inwoners van de stad was dit een collectief geheim: bij dit tapas restaurantje kon je de lekkerste tapas van de stad eten. Ze hingen het niet aan de grote klok; als toeristen om tips vroegen, verwees iedereen gerust door naar de wat grotere ketens iets verderop. alsof het afgesproken was. De stedelingen gaven hun geheim niet prijs.
Ook Sarah Branch at er graag tapas. Ze vond er uit eten gaan een belevenis, ook wel een beetje vanwege de eigenaar. Eigenlijk voorál vanwege de eigenaar. Het was een gebruinde Spanjaard, al wel een beetje op leeftijd, maar met een donkerte in zijn ogen…ze kon erin verdrinken als ze niet oppaste. Vaak keek ze net op tijd weg. Deze avond had zij er een tafeltje gereserveerd voor een etentje met Vic Haliford, een goed geklede jonge vent van twee kantoren verderop. Ze kwam hem wel eens tegen tijdens de lunchpauze als ze buiten een wandelingetje maakte en zo raakten ze op gegeven moment aan de praat. In een gekke bui zei hij “zullen we gewoon ergens gaan eten vanavond?” en Sarah zei direct “ja, leuk! Ik weet wel een leuk tentje” en reserveerde vervolgens bij haar geliefde tapasrestaurant.
Wat de arme Vic niet wist was dat zij bij voorkeur altijd naar dit restaurant ging wanneer zij een date had. Het had alles te maken met die donkere, al ietwat grijze, maar nog steeds onweerstaanbare eigenaar. Sarah’s maatstaf was simpel: werd zij tijdens haar date nog steeds afgeleid door de eigenaar in plaats van dat haar date al haar interesse bleef trekken, dan was dat het laatste afspraakje. Indien de date interessanter was, dan zou ze zeker vaker met hem afspreken. Dit laatste was echter nog nooit gebeurd. Niemand wist er van, zelfs haar beste vriendin wist niet dat ze dit deed. Het was een extra geheim, naast het collectieve geheim over de kwaliteit van de tapas. Ook deze avond waren de tapas trouwens heerlijk! Sardines gefrituurd in beslag, patatas bravas met een pittige saus, calamari, de geur van knoflook…stuk voor stuk waren de tapas geweldig klaargemaakt, de warme en rijke smaak weergevend van de Spaanse keuken. Sarah kon er erg van genieten, maar tegelijk, ze zou zich rot schamen om haar geheim aan iemand te vertellen. Sarah wilde het niet toegeven, ze zou alle avonden wel door willen brengen in dit restaurant.
Wat ze niet wist was dat de eigenaar het al na twee van haar date-etentjes doorhad, al zat hier bijna een jaar tussen. Vervolgens toen Sarah maar liefst drie keer binnen een half jaar met een andere man kwam eten en elke keer zijn ogen opzocht wist hij het zeker. Dát was dus wat ze aan het doen was. Hij vóelde het. Op een dergelijke avond toen ze met haar date wegliep uit het restaurant, om niet veel verder vervolgens definitief afscheid van de arme date te nemen, keek de eigenaar haar na. Sarah was een mooie vrouw, donker lang haar, altijd verzorgd, een mooie glimlach…Hij zuchtte over het onmogelijke. “je verdoet je tijd”, mompelde hij tegen zichzelf en ook een beetje tegen haar. Hij haalde zijn schouders op. Hij had enkel dit restaurant, hij had weinig tijd voor andere dingen, hij was altijd druk. Wat had hij te bieden? Ze zou toch niets in hem zien, en als ze dat doorhad, zou ze hier waarschijnlijk helemaal nooit meer komen eten. Hij liep terug naar de keuken. Een volgende bestelling was gereed om uit te serveren. De gasten waren oude vrienden van hem, hij vond het leuk om hen de gerechten zelf te komen brengen.
Een week later stond haar naam alweer op de reserveringen lijst. “Sarah…” mompelde de eigenaar. Hij was benieuwd met wie ze dit keer aan zou komen. Het was elke keer toch ook wel een beetje spannend. Straks had ze nog echt iemand ontmoet die ze onweerstaanbaarder vond dan hem. En dan? De avond verliep echter zoals altijd. Al bij het voorgerecht merkte hij op hoe haar ogen de zijne opzochten en begreep hij dat de man aan de andere kant van het tafeltje verloren was. Hij moest er ergens ook wel een beetje om grijnzen. Hoelang zou ze hier nog mee doorgaan? Hoelang zouden zij samen hier nog mee doorgaan? Zijn gedachten namen even een vlucht. Zodra ze het restaurant uit waren gelopen keek de eigenaar haar nog lang na en schudde vervolgens zijn hoofd. Een serveerster keek veelbetekenend. “Ik heb een idee” zei ze terwijl ze de namen op de reserveringenlijst nog eens doorliep. “Wat bedoel je?” zei de eigenaar enigszins opgeschrikt. “Kom op, het straalt van je af. Het liefst zou jij een avond met haar aan tafel dineren in dit restaurant. En volgens mij lijkt dat haar ook het leukst. Wat staat jullie eigenlijk in de weg?” De serveerster kende hem langer dan vandaag en vond ook dat ze hun tijd aan het verdoen waren. De oplossing was echter eenvoudig. De eigenaar begon zenuwachtig te grinniken en liep weg de keuken in. Wat hen in de weg stond? De illusie kon verdwijnen! Die heerlijke illusie dat hij interessant voor haar zou zijn, dat die interesse ook buiten de illusie een bestaan kon hebben. Na een paar minuten liep hij echter terug het restaurant in. Hij had een besluit genomen.
Een paar dagen later liep Sarah net van haar kantoor naar huis toen haar telefoon ging. Het was een warme dag geweest en ook in de avond zou de zwoele lucht niet uit de stad verdwijnen. “Hallo, spreek ik met mevrouw Branch?”… “Ja? Kijk dat is mooi. Ik bel u over het volgende. U bent uitgenodigd vanavond voor een verrassingsetentje. De heer in kwestie wilt u dit al een tijdje aanbieden, maar hij blijft graag nog even anoniem. We zouden u graag verwelkomen om half acht in tapasrestaurant de…” Sarah’s gedachten gleden af. Er was iemand die een verassing voor haar had geregeld! Wie kon het zijn? En wie was die ‘heer’? Ze werd er een beetje zenuwachtig van! “Zeg, heeft u misschien een naam voor…” begon ze, maar besefte toen dat de beller al had opgehangen. Even stond ze abrupt stil midden op de stoep. Het kon ook nog een ontvoering zijn…ze kwam vaak in dit restaurant! Stel dat iemand… Maar ze schudde haar hoofd. “Doe niet zo gek!” sprak ze zichzelf toe. Ze kon natuurlijk gewoon eerst via een omweg naar het restaurant gaan, zodat ze ongemerkt via de zijkant alvast naar binnen kon gluren wie er zou zitten. Indien de heer in kwestie haar niet zou bevallen, zou ze rechtsomkeert maken naar huis. Alhoewel, opnieuw een avondje in de ogen van de eigenaar kunnen staren zou ook niet mis zijn… Inmiddels was ze bijna thuis aangekomen. Sarah had weer wat moed gevat. Ze had niets te verliezen besloot ze. Ze trok haar kast open om een van haar mooiste jurken uit te kiezen. Zij zou vanavond degene zijn die onweerstaanbaar zou zijn.
Rond half 8 liep ze langs het restaurant. Het was nog helemaal leeg. Besluiteloos liep Sarah een stukje door, een einde verder de straat in, om vervolgens om te keren en het restaurant binnen te lopen. Nogmaals, ze had niets te verliezen. Ze werd begroet door een serveerster die haar meenam naar een tafel voor twee. “Gaat u zitten mevrouw. Uw tafelgenoot komt er zo aan” Sarah voelde zich opgewekt spannend en zocht naar waar de eigenaar was. Ah, daar kwam hij aanlopen…maar hij leek wel recht op haar af te lopen. Pas toen hij de stoel tegenover haar pakte en ging zitten, ging er een schok door haar heen. Hij nam zijn tijd om te praten. “Ik zag wat je aan het doen was…” zei hij “…en toen leek mij dit eigenlijk wel een goede oplossing” en hij schoof de stoel aan de andere kant van het tafeltje nog even extra aan terwijl hij haar met een glimlach aankeek. Sarah haperde even. Er kwam geen geluid uit haar mond, terwijl ze toch echt wat wilde zeggen. Sprakeloos was ze. Het was daadwerkelijk de eigenaar die haar uitgenodigd had! Hij zag er net als altijd geweldig uit, helemaal nu hij zo zelfverzekerd haar aankeek met een grote glimlach. Toen begon ze te lachen. Sarah moest even heel erg lachen en de eigenaar lachte maar een beetje mee. Ze kon het gewoon niet geloven. De serveerster kwam twee wijntjes brengen en hij pakte zijn glas. “Zullen we dan maar?” en hij toostte met haar op een mooie avond. Toen Sarah haar schaamte te boven was, “hij had het door” galmde nog heel lang na in haar gedachten, begon het een gezellige avond te worden. Ze hadden veel om over te praten.
Het was hun eerste afspraakje van vele. Tegenwoordig is het nog steeds een van de beste tapas restaurants van de stad. Het heeft nog steeds dezelfde eigenaar. Zijn vrouw en hij eten er vaak samen, doorgaans aan ‘hun’ tafeltje in het restaurant net voor openingstijd. Voor Sarahs vriendinnen kreeg de wereld 1 geheim minder toen zij gingen vragen naar hoe zij en haar man elkaar eigenlijk hadden ontmoet. En waar dit tapas restaurant precies zit? Dat is voor vele toeristen nog steeds een vraag en voor Sarah, haar man, haar vriendinnen, andere stedelingen en voor mij een weet. En dat houden we graag zo.
Einde.
